Co zrobić, aby dzieci były posłuszne?
W dzisiejszym artykule, inspirując się wykładem dr Zbigniewa Barcińskiego, odpowiemy na pytanie „co zrobić, aby dzieci były posłuszne?”
Niemniej jednak, aby odpowiedzieć na to kontrowersyjne pytanie, musimy wpierw wiedzieć, czym jest posłuszeństwo?
Zatem posłuszeństwo to uznanie przez dziecko autorytetu rodziców, ich władzy rodzicielskiej, ich prawa do decydowania o jego zachowaniu, a także postępowanie zgodnie z wymaganiami, przestrzeganie zasad i wypełnianie poleceń.
Czy posłuszeństwo ma sens?
To bardzo podchwytliwe pytanie, nurtujące wielu rodziców i wychowawców.
Posłuszeństwo ma być elementem wychowania, będącym środkiem do celu, a nie celem samym w sobie. Ma ono służyć odkrywaniu dobra i budowaniu siły charakteru.
Źle rozumiane posłuszeństwo niesie za sobą niebezpieczeństwo przedmiotowego traktowania, pozbawionego szacunku dla osoby dziecka.
Musimy również pamiętać, że oczekiwanie posłuszeństwa ma coraz mniejszą rolę, kiedy dziecko wchodzi w dorosłe życie. Nie zapominajmy przy tym jednak, że głównym założeniem rozwoju dziecka jest, przerośnięcie autorytetu rodzica, a nie jego usunięcie.
Dzisiejsze dzieci jako dorośli powinni mieć własne zasady, umieć wymagać od siebie, podejmować decyzje i ponosić konsekwencje.
Tak więc odpowiadając na pytanie: czy posłuszeństwo ma sens, odpowiadamy: nie, posłuszeństwo nie ma sensu. Dzieci mają być samodzielne i wolne, a nie posłuszne.
Zatem co zrobić, aby dzieci były posłuszne, jak uniknąć chorego posłuszeństwa ?
Według dr Zbigniewa Barcińskiego najważniejsze jest zbudowanie silnej, serdecznej więzi z dzieckiem, pamiętając przy tym o przysługującej nam władzy rodzicielskiej.
Jako rodzice musimy zaakceptować swoje prawo do decydowania o zachowaniu dziecka.
Ucząc dziecko zasad musimy pamiętać o stosowaniu wielu różnych komunikatów: rady, sugestie, prośby, polecenia, zakazy.
Polecenia należy wydawać krótko i na temat, bez argumentowania w nieskończoność, stosując przy tym zasadę „im mniejsze dzieci, tym bardziej konkretnie”. Bardzo istotne jest zachowanie stanowczości w tonie głosu, mimice i spojrzeniu. Czasami trzeba chwilę odczekać, gdy dziecko jest rozbawione.
Warto również szukać alternatywy dla poleceń, np. zakład z dzieckiem, rozpoczęcie z nim działania, humor (liścik: ,,Jestem smaczny. Czekam na was w kuchni. Wasz obiad”, „Chcemy być w koszu. Twoje śmieci”).
Podczas rozmowy z dzieckiem powinniśmy panować nad swoją złością, bezradnością, niepewnością i strachem. Nie możemy wydawać poleceń w emocjach i ,,tonem kaprala,,. Naszym mottem w wychowaniu dzieci powinna być zasada „im więcej wymagań, tym więcej szacunku”.
Bardzo ważnym aspektem jest również modlitwa za dziecko, aby było dobrym i silnym człowiekiem.
Jak reagować na nieposłuszeństwo?
Iwona Grzesiak